Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/128

 Siedzieli po gródkach, patrząc co Bóg da..
 Kietlicz się i na nich odgrażał straszliwie, ale odgróżki szły na wiatr.
 Dzień cały znowu upłynął przy wzrastającym niepokoju. Chociaż wiadomość o zbliżającym się z Rusią Kaźmierzu pewną była, bo ci co ją przynieśli na własne oczy widzieli pułki, które prowadził, zaczynano wątpić czy wprost na Kraków pociągnie. Wieczór już nadchodził, gdy okrzyki wielkie u bram miasta, odbiły się na zamkach obu. Nikt przybywających nie widział, podkradli się cicho, i ukazali u wrót, gdy się ich nie spodziewano.
 Stały im wszystkie otworem.
 W jednych z nich Soroka z głową odkrytą, przyjmował księcia Kaźmierza, który na koniu siwym jechał, u boku mając kniazia Romana. Za niemi szły pułki polskie i ruskie. Razem wojsko i mieszczanie wielkim głosem Kaźmierza okrzykiwać zaczęli. Kilką ulicami wciągnęli tak bez przeszkody do miasta, które Ruś zobaczywszy, z obawy jéj puste trochę się wydało.
 Kaźmierz jechał wprost do kościoła św. Floryana, aby tam Bogu za powrót dziękować.
 Dopiero, gdy ujrzano z górnego zamku te zastępy i poznano chorągwie, Biskup kazał we dzwony uderzyć i na wałach ludzie zahuczeli okrzykami.
 Na dolnym szczelnie się zamknęli Mieszkowi.