Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Warszawa w 1794 r.djvu/173

—   169   —

uśmiech nawet, którym mnie przywitała, był smutny. Michał był rozradowany widząc, że się przecież trochę ożywiła.
 Podała mu rękę dziękując.
 — Widzisz pan, rzekła, jaki to dobry mój Michał, zrozumiał to, żem o wasze zdrowie była niespokojna i nie wziął mi tego za złe. Nasza przyjaźń nie jest dlań podejrzaną, bo on sam jest zacny i poczciwy.
 Michał aż w rękę ją pocałował, nie znajdując wyrazów na podziękowanie, łzy mu się w oczach kręciły. Juta udawała wesołą.
 — Onby mnie chciał rozerwać i dawny mój humor i spokój mi przywrócić, ale dziś — jakże to może być... Polakiem będąc... rozśmiać się niepodobna, trupy na Pradze w oczach stoją. Trąbka i bęben moskiewski odzywa się z ulicy... naszych kochanych nie ma. Śpią w mogiłach albo jęczą w więzieniach...
 Spuściła głowę.
 — O ciężkie życie nasze! dodała.
 Michał także chciał się do rozmowy przyczynić.
 — Już ja i mówić nie chcę, co po mieście gadają, boć to nie może być, szepnął... Króla, słyszę, koniecznie chcą ztąd wywieść, a gdy jego nie będzie, miasto wyrzną...
 — W spokojny czas na bezbronnych rzucić się nie mogą, rzekłem...
 — Dla czego? spytała Juta — niepokój sami wywołać mogą, gdy im będzie potrzebny... Wszystko możliwe. Warszawa raz wybiła się z ich jarzma, zechcą może osłabić ją, aby im to już drugi raz nie groziło...
 — A! nie, zawołałem — są dosyć mocni, by nas osłabłych się nie lękać...
 Z dziwną delikatnością Michał pod pozorem zajrzenia do czeladzi wyszedł do bocznéj izby, zostawując nas samych...
 Juta spojrzała za nim z wdzięcznością i prawie rozrzewnieniem. Łzy się jéj zakręciły w oczach.
 — W nieszczęściu nawet można mieć szczęścia trochę, odezwała się — mogłam w tym człowieku nieznanym znaleźć prześladowcę, znalazłam przyjaciela...