Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Warszawa w 1794 r.djvu/81

—   77   —

 W bramie ukazał się naprzód mężczyzna słusznego wzrostu, pięknéj bardzo postawy, twarzy pańskiéj, delikatnéj, ubrany w zielony watowany kaftanik, tak znać, jak go po bezsennéj nocy z więzienia zabrano... Szedł śmiałym krokiem... ku szubienicy... sam wstąpił na drabinę i chciał coś mówić... W téj chwili wrzask tysiąca ludzi oburzonych zagłuszył go...
 Juta zakryła oczy... ja patrzyłem jak osłupiały... Stał jakiś czas w górze, spokojny, pogardliwym niemal okiem mierząc tłum... Widok był rzeczywiście tragiczny... Okazała jego postać nie zmieniła się, nie drgnęła... dobył z wolna z kieszeni tabakierkę świecącą, tabaki zażył, oddał ja katowi i sam sobie założył stryczek...
 Nie miałem siły patrzeć na egzekucyą dwóch drugich, która się odbyła szybko — lud milczał... tłumy stały długo... ale dziki okrzyk pierwszy nie powtórzył się już więcéj. Grobowe milczenie... szmer... niektórzy zaczęli uchodzić. Widok śmierci zawsze porusza najnieczulszych a biada tym, których on roznamiętnia...
 Nie wiem już, jak spełniono wyrok na czwartym osadzonym, którego egzekwowano naprzeciw Bernardynów pod zamkiem... tak że król z okien widzieć mógł do godziny czwartéj po południu zostawione ciało...
 Wyprosił pono król tego dnia biskupa Massalskiego od śmierci, która go późniéj w czerwcu nie minęła. Nie byłem świadkiem krwawych tych wypadków gorszych jeszcze od 9 maja w Warszawie. Ręka moja cudownie się goiła, domagałem się sam jakiegoś zajęcia i skutkiem prośby mojéj wysłano mnie do obozu naczelnego wodza.
 Na wyjezdném samém poszedłem Jutę pożegnać. Już naówczas nie taiłem się przed sobą a pewnie i ona poznać to mogła po mnie, żem się do niéj mocno przywiązał. Nie mówiłem jéj o tém nigdy. Na cóżby się to przydało? Ożenić się nie mógłem teraz a miłości bez celu wyznawać jéj nie śmiałem. Zdaje się, że ona mnie téż rozumiała. Matka poznawszy mnie lepiéj, nie broniła mi wstępu do domu. Położenie moje w nim było dziwne, niemal śmieszne, byłem zna-