innej, któraby nie mogła być załatwiona na drodze pokojowej przy pomocy wzajemnych pertraktacji, koncesji i porozumień.“
Deklarację tę podpisał: Lenin, jako przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych, Cziczerin, jako komisarz ludowy dla Spraw Zagranicznych i Trocki, jako komisarz ludowy dla Spraw Wojny.
Powyższą deklarację potwierdził dnia 2. II. 1920 r. Centralny Wszechrosyjski Komitet Wykonawczy z Kalininem na czele.
Dnia 4. II. 1920 r. polski minister Spraw Zagranicznych Patek wysłał do p. Cziczerina następującą depeszę: „Rząd Rzeczypospolitej Polskiej potwierdza odbiór deklaracji rządu Sowietów z dn. 28. I. 1920 r. Deklaracja będzie rozpatrzona, a odpowiedź będzie zakomunikowana rządowi rosyjskiemu.“
Po opracowaniu przez rząd polski zasadniczych podstaw przyszłego pokoju z Rosją — podano je do wiadomości Sejmu. Nad tą sprawą obradowała Sejmowa Komisja dla Spraw Zagranicznych na dwóch posiedzeniach dnia 23 i 24 lutego 1920 r. Po zakończeniu tych obrad przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych pos. Stanisław Grabski zakomunikował sprawozdawcom sejmowym do ogłoszenia w prasie, co następuje:
„Komisja Spraw Zagranicznych pod przewodnictwem posła Stan. Grabskiego w obecności prezesa Rady Ministrów L. Skulskiego, min. Spraw Zagranicznych, S. Patka, pods. Stanu Min. Spraw Wojskowych, K. Sosnkowskiego, szefa Sztabu Generalnego gen. Hallera, na dwóch posiedzeniach 23 i 24 lutego 1920 r. obradowała nad sprawozdaniem rządu o. propozycji pokoju ze strony Rosji bolszewickiej.
W wyniku tych obrad Komisja przyjęła do wiadomości zasady odpowiedzi, projektowanej przez rząd polski:
Polska nie odrzuca proponowanej jej propozycji pokoju, wojna bowiem prowadzona jest ze strony Polski nie w celach zaborczych, lecz wyłącznie w obronie żywotnych interesów Państw a i Narodu Polskiego. To też rząd polski w odpowiedzi na notę Sowietów rosyjskich przedstawi zasady, na podstawie których gotów byłby wejść w rokowania pokojowe i których przyjęcie przez Rosję zabezpieczyłoby trwale wschodnie granice Rzeczypospolitej oraz jej międzynarodowe stanowisko.
Polska musi się domagać ostatecznego unicestwienia dzieła rozbiorów i by usunięte były krzywdy dziejowe, nie pozwalające na ustalenie dobrych sąsiedzkich stosunków w przyszłości między narodem
