Strona:Janusz Korczak - Pedagogika żartobliwa.djvu/21

kierków, czekoladę mam“. — Zdziwił się, ale skłonny do zgody, mówi: „nie szkodzi, czekoladę ja też mogę zjeść“. — „Nie wątpię, że możesz, gdybym ci dał, ale nie dam“. — „Dlaczego?“ — „Bo smaczna: wolę sam zjeść“. — Długo ważył moją odpowiedź, a ja dalej oglądam żółte bratki. Odszedł kilka kroków i pyta się: „dasz?“ — Ja szorstko: „nie“. — A on: „jesteś głupi“. — Ja: „jesteś gbur“. — „Ty sam gbur“. Takeśmy się przemówili. Uderzył kijem bratki i poszedł.
 Trzeci raz spotkaliśmy się w cienistej (zdaje się, grabowej) alejce. Idę, pies obok, on za mną. Zrównał się ze mną i pyta: „pan ma scyzoryk?“ — „Nie“. — „A wieczne pióro?“ — „Nie“. — Cisza.
 Z lewej strony pies, z prawej on, ja w środku. (I cienista aleja). Uderzył kijem w liście i mówi: „ja co wezmę do ręki, to zepsuję“. — „Bardzo możliwe“. — Cisza. — Pies, ja, on. — „Czy ja jestem grzeczny?“ Ja: „nie wiem, nie znam ciebie, jesteś obcym człowiekiem“. Zdziwił się: „ja jestem człowiekiem?“ — „No: masz dwie nogi“. — Cisza. — „Kura też ma dwie nogi“. — „Ale nie ma rąk, kura ma pierze i dziób“. — „No tak“ — zgodził się. Pies (ten stary, czarny, z białymi łatami), cisza wiejskiego wieczora i ja. A on znów: „czy jestem grzeczny?“ Zatrzymałem się, zlustrowałem go od stóp do wierzchołka, pomyślałem dłuższą chwilę i: „nie wiem, jeszcze ciebie nie poznałem“. — „Pozna mnie pan, ja jestem urwanie głowy, ja każdemu daję się we znaki; do mnie można mówić, jak do ściany, do mnie