misji powierzona przedstawicielowi państwa mającego w jakimkolwiek kierunku interesa z Polska sprzeczne. A każde z tych państw będzie się starało, i to jest naturalne, nakładać na siebie jak najmniejsze ciężary. To niebezpieczeństwo byłoby tem większe, że na mocy paragrafu 14-go Aneksu II, decyzje Komisji będą bezapleacyjne. Oto tekst dosłowny tego paragrafu:
Aneks I. paragraf 14. „Decyzję, powziętą przez Komisję, zgodnie z pełnomocnictwami jej udzielonemi, będą zaraz wykonalne i mogą być natychmiast zastosowane bez żadnych innych formalności”.
I tak oto, traktat w Saint-Germain, który, jak widzieliśmy, pod względem terytorialnym Polski nie faworyzował, nie zdaje się również, pod względem finansowym, przemawiać na jej korzyść.
Pan Dmowski, w swej mowie w Detroit, na Sejmie Polskiego Wychodźtwa w Ameryce, i w swych memorjałach składanych alianckim mężom stanu głosił, że Polska winna roztoczyć opiekę nad wszystkiemi małemi państwami i narodami środkowej Europy, i otoczył je sam taką opieką, że Polskę, jak widzimy, oddał pod ich władzę. Nie tylko, że Polskę uzależnił całkowicie od aliantów, ale zdał ją jeszcze między innemi, na łaskę małej „Entanty”. Oto skutki przewidującej polityki i działalności naszego przedstawicielstwa politycznego w Paryżu.
Zasadnicze cyfry przytoczone w tym rozdziale i szczegóły fiskalne tyczące się Galicji, są wyjęte z książki p. Jerzego Michalskiego „Traktat Saint Germain a obciążenie Polski”, Kraków 1921 r.
Traktat o Mniejszościach jest jednym z najjaskrawszych dowodów nieumiejętności naszych przedstawicieli na konferencji pokojowej w Paryżu, w znalezieniu lub użyciu wła-
