i zawsze tam silne prądy moskalofilskie, Polska nie stała się przypadkiem powolnem narzędziem w rękach rusofilskiej polityki francuskiej.
Oto prawdziwa przyczyna opozycji na jaką nasi przedstawiciele polityczni natrafiali w sprawie polskiej, na konferencji pokojowej, ze strony Anglji. Ci przedstawiciele byli patronowani przez ambasady rosyjskie w Paryżu, Londynie i Rzymie (patrz Stanisław Kozicki, „Sprawa Granic Polski”, str. 15), a to nie było żadną dla nich w oczach angielskich rekomendacją. Z drugiej strony, opierali się oni na ministrze spraw zagranicznych francuskich, panu Stephenie Pichon, który był przedstawicielem francuskiej polityki rusofilskiej, jak to wykazuje następujący ustęp jego mowy, wygłoszonej w Izbie Deputowanych w grudniu 1918 r., i w której on odpowiadał na interpelację socjalistów w sprawie Denikina. W tej sprawie p. Pichon wyraził się w te słowa: „Nie chcemy Rosji rozkawałkowanej, ale chcemy ją jedną, całą, wielką i potężną”. A na inną interpelację, mianowicie dlaczego on nie uznaje rządu Piłsudzkiego w Warszawie, a nadaje cechę rządu polskiego Komitetowi narodowemu polskiemu w Paryżu, p. Pichon odpowiedział w tej samej mowie: „Dlatego, że p. Piłsudzki walczył przeciwko Rosji, a przywódcy tego Komitetu byli jej stale wierni”. (sic).
W pewien czas potem, jakby w odpowiedzi na tę mowę pana Pichon. P. Lloyd George powiedział w Izbie Gmin w podobnej okoliczności, co następuje: „Nie wiem czy byłoby w naszym interesie odbudować Rosję jedną, całą, wielką i potężną. Mogę panom tylko przypomnieć słowa lorda Beaconsfield, [1] który porównywał Rosję do olbrzymiego lodowca wylewającego się na Persję, Afganistan i Indje. Największa groza jaką kiedykolwiek Wielka Brytanja napotkaćby mogła”.
Te słowa lorda Beaconsfield przypomniane w takich okolicznościach i z takiem à propos, przez pana Lloyd George’a,
