Strona:Jean Tarnowski - Nasze przedstawicielstwo polityczne w Paryżu i w Petersburgu 1905-1919.pdf/86

uwiecznił się na światowym dokumencie, jakim był traktat wersalski. Inaczej, trudno sobie te fakta wytłumaczyć.
  Na mocy paragrafów 2, 3 i 4 Aneksu V-go dołączonego do Części VIII, Dział I traktatu (Reparacje). Niemcy obowiązane są przez lat dziesięć dawać Francji, Belgji i Włochom węgla rocznie pierwszemu z tych państw siedm miljonów ton, drugiemu osiem miljonów, trzeciemu od czterech do ośmiu i pół miljona ton.
  Dal ułatwienia Niemcom wypełnienia tego warunku nałożono na Polskę w art. 90 traktatu przez lat piętnaście (sic) obowiązek następujący.
  Art. 90. „Polska obowiązuje się pozwolić na przeciąg lat piętnastu, na wwóz do Niemiec produktów kopalnianych z całej części Górnego Śląska, odstąpionej Polsce na mocy tego traktatu. Produkty te będą wolne od wszystkich opłat wywozowych i innych ciężarów lub ograniczeń wywozowych.
  „Polska obowiązuje się również przedsięwziąć wszystkie środki, potrzebne po temu, żeby nabywcy w Niemczech mogli kupować rozporządzalne produkty tych kopalni na warunkach równie korzystnych, jak nabywcy takichże produktów i w analogicznych warunkach w Polsce lub w jakim innym kraju”.
  Widzimy tedy, że gdy Niemcy mają dawać aliantom węgiel ze swych kopalni przez lat dziesięć, Polska musi dawać Niemcom ze swego Śląska wszystkie produkty kopalniane przez lat piętnaście. Nie dość na tym. Wobec rozdzielenia Śląska wytworzyło się dziwaczne położenie następujące. Polska ze swej części musi dawać produkta kopalniane wolne od wszelkich ceł wywozowych etc. I po cenie jak najtańszej nie tylko w Polsce ale na całym świecie, a więc za tą ceną śledzić musi będąc za nią odpowiedzialną, Niemcy zaś ze swej części Śląska mogą odmówić Polsce swych produktów kopalnianych lub je dawać po cenach jak najwyższych i obłożone cłami i opłatami,