Ta strona została skorygowana.
Biada tobie, morderco! na dni i na lata,
W życiu i w wieczności biada!
Darmo tarzasz się w prochu i sinemi usty
Klniesz siebie i z przestrachem błagasz o odpusty, —[1]
1245
Pokuta, rozpacz nie nada![2]Dłoń, z której legł Abdalla, Selim, — brat, syn brata,
Próżno będzie targała włos i szaty darła:
Zbrodni nie minie zapłata!
Chluba twoja, rękojmia przyjaźni Osmana,
1250
Godna, gdyby ją poznał, dzielić tron Sułtana, Córka twoja — umarła!
Zgasła u wschodu gwiazda dziewiczej czystości,
Której blask noc twej chmurnej duszy rozweselał:
Jutrzenka twych nadziei, zorze twej starości!
1255
Któż ją zagasił? — Krew, którąś Ty przelał!Biada ojcu-zabójcy! tyranowi biada!
Słyszysz ten okrzyk rozpaczy?
»Gdzie dziecię moje?« — Echo mu: »gdzie?« odpowiada.[3]
Ona mu nie odpowie — ha! i nie przebaczy!
- ↑ w. 1244. i z przestrachem błagasz o odpusty — dodatek tłumacza.
- ↑ w. 1245. nie nada — nie przyda się; dodane przez tłumacza.
- ↑ w. 1258. Echo mu: »gdzie?« odpowiada — »Przyszedłem na miejsce urodzenia mojego i zawołałem: Przyjaciele młodości mojej gdzie są? — Echo odpowiedziało: gdzie są? — Z arabskiego rękopisu« (B. Od.). Dalszy ciąg opuszczony przez Odyńca: »Powyższy cytat, z którego wzięty pomysł znajduje się w tekście, musi być znany każdemu czytelnikowi: podany jest w drugiej adnotacji str. 67 Rozkoszy Pamięci, poematu tak znanego, że wyjaśniać to bliżej jest zupełnie zbyteczne, ale do którego kart każdy z rozkoszą powraca«.
Mowa tu o poemacie w stylu jeszcze klasycystycznym: The Pleasures of Memory (1792) Samuela Rogersa, jednego z mniejszych poetów epoki romantycznej.