Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/127

 — Naturalnie, że nie! zawołał doktór, jest on takim samym człowiekiem, jak ty Hatterasie!
 — I niechaj ze mną dzieli chwałę, która przypadnie mi jeszcze w udziale, rzekł kapitan.
 — Chwałę dotarcia do bieguna północnego! zauważył Altamont.
 — Tak jest, odparł Hatteras.
 — A więc zgadłem, zawołał amerykanin, odważyłeś się zatem na dotarcie do bieguna!
 — A ty, zapytał Hatteras, nie miałeś że takiego samego zamiaru?
 Altamont zdawał się zwlekać z odpowiedzią.
 — No, jakże? — pytał doktór.
 — A więc, nie! Nie, nie powziąłem tak wielkiej myśli, która was tutaj przywiodła, zamierzałem tylko przejechać przejście północno-zachodnie, nic więcej!
 — Altamoncie, rzekł Hatteras, wyciągając rękę do Amerykanina, bądź więc uczestnikiem naszej chwały i chodź z nami odkrywać biegun północny!
 I dwaj ci ludzie uścisnęli sobie dłonie serdecznie. Gdy się zwrócili do doktora, spostrzegli, że oczy jego zaszły łzami.
 — Ach, przyjaciele moi, rzekł on, ocierając oczy, serce moje nie może objąć radości, która ią przepełnia!