Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/140

 — Cóż się stało? zapytał Johnson.
 Zdyszany doktór nie mógł słowa przemówić, po kilku chwilach dopiero rzekł:
 — Te ślady!.. te kroki!.. Ci podróżnicy!..
 — No cóź, wołał Hatteras, czy jacy cudzoziemcy są tu?
 — Nie, nie! odpowiedział doktór, szkło od lunety, moje szkło... i pokazał lunetę bez szkła.
 — Ach? zawołał Amerykanin, więc pan zgubiłeś szkło od lunety?
 — Tak.
 — A ślady stóp ludzkich?
 — Były nasze własne, przyjaciele, nasze własne! wołał doktór. Zbłądziliśmy skutkiem mgły, a zrobiwszy duże koło, powróciliśmy do naszych własnych śladów.
 — A te ślady trzewików? pytał Hatteras.
 — Pochodzą od trzewików Bella który rozdarłszy swoje obuwie śniegowe, przez cały dzień wędrował w trzewikach.
 — Zatem w drogę!
 Niezadługo każdy zajął swe miejsce w szalupie, która niebawem opuściła przystać Altamonta.
 Podróż tą rozpoczęto we środę, dnia 10 lipca, podróżni znajdowali się wtedy zaledwie o 175 mil od bieguna i jeżeli w tym punkcie kuli ziemskiej znajdował się jaki ląd, to to żegluga będzie niedługa.