Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/153

 Nagle Duk, gwałtownym skokiem, pierwszy znalazł się na lądzie i wdarł się na skałę.
 — Duk, pójdź tu! wołał doktór.
 Pies nie słyszał jednak rozkazu i znikł niebawem.
 Clawbonny i trzej jego towarzysze umocowali szalupę i wysiedli.
 Już Altamont miał zamiar wdrapać się na stos kamieni, gdy usłyszano zdala rozlegające się, głośne szczekanie Duka.
 — Słuchajcie! słuchajcie! wołał doktór.
 Wszyscy czterej pobiegli śladem psa i wkrótce dotarli do leżącej w głębi, małej zatoki, gdzie fale widocznie na sile utraciły.
 Tu szczekał Duk obok zwłok owiniętych banderą angielską.
 — Hatteras! Hatteras! zawołał doktór, rzucając się na ciało swego przyjaciela.
 I jednocześnie prawie wydobył się z piersi jego okrzyk, gdyż uczuł pod swą dłonią tętno bijące w tym krwią zbroczonym ciele.
 — Żyje! żyje! zawołał.
 — Tak, słyszeć się dał głos słaby, tak, żyję na lądzie biegunowym, na który mnie burza wyrzuciła. Żyję na wyspie „Królowej!“
 — Niech żyje Anglia! wykrzyknęło jednocześnie pięciu ludzi.
 — Niech żyje Ameryka! dodał doktór, podając jedną dłoń Hatterasowi, a drugą Altamontowi.