Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/158

Ta strona została uwierzytelniona.

— A czy ruch ten jest prędszy od wirowego? pytał Bell.
— Nieskończenie prędszy i dodam, że chociaż znajdujemy się u bieguna, nieruchomi jesteśmy tylko w stosunku do słońca.
— Może pan Clawbonny nam powie, jaka jest szybkość tego obrotu postępowego? pytał Johnson.
— Bardzo znaczna; ziemia przebiega naokoło słońca 76 razy prędzej aniżeli 24 funtowa kula, przebiegająca w sekundę 105 sążni.
— Do licha, rzekł Bell to nie do uwierzenia, panie Clawbonny! Byłoby przecież tak łatwo pozostać nieruchomym, gdyby tylko Pan Bóg zechciał!
— Wówczas, wyobraź sobie Bellu, nie byłoby ani dnia, ani nocy, ani też zimy, wiosny, lata i jesieni, odpowiedział Altamont.
— I zaszło by jeszcze coś gorszego, dodał doktór.
— Co mianowicie? pytał Johnson.
— Wpadlibyśmy na słońce.
— Wpadlibyśmy na słońce?
— Tak jest. Gdyby ten ruch postępowy ustał, ziemia wpadłaby na słońce w ciągu 64 dni i 12 godzin.
— Spadać przez 64 dni! powtórzył Johnson.
— Ani mniej, ani więcej, odpowiedział do-