Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/34

 — Jeżeli się nie mylę, to odgaduje on zamiary Hatterasa.
 — Sądzisz więc doktorze, że amerykanin miał te same zamiary co i my?
 — Ja nic nie sądzę, położenie jednak jego statku na tej drodze daje wiele do myślenia
 — Do licha! panie Clawbonny, nie miłą by było rzeczą współzawodnictwo ludzi takich jak oni.
 — Daj Boże, abym się mylił, Johnsonie, gdyż współzawodnictwo mogłoby wywołać poważne zawikłania i smutne, a nawet straszne następstwa.
 — Panie Clawbonny, pan wszystkiemu zaradzi!
 — Mam nadzieję, Johnsonie!
 Podróż odbywała sią bez wypadku, mięsa było dosyć, jedzono go więc dowoli.
 W sobotę, widok płaszczyzny lodowej począł się zmieniać. Coraz częściej napotykano bryły lodu, utworzonego z wód słodkich, co zwiastowało blizkość wybrzeża.
 Nazajutrz, to jest w niedzielę, rano po zjedzeniu śniadania z łap niedźwiedzich, podróżni skierowali się nieco ku zachodowi.
 Droga stawała się uciążliwszą. Altamont siedząc na saniach, przypatrywał się okolicy z gorączkowym zajęciem, niepokój ogarnął i pozostałych wędrowców.
 Nareszcie około drugiej, Altamont wstrzy-