Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/135

—   131   —

 — Co, kapitanie?
 — Do licha! Gdzie ja jestem? Co to tak szumi wkoło mnie? Aha, wiem, przypominam sobie!
 Zerwał się na nogi i obejrzał wkoło.
 — Do wszystkich rekinów! ten łotr już leży! Czyś to pan go tak poczęstował?
 — Tak jest, — odrzekłem, poczem dodałem ciszej: Ci bandyci mają mnie za jednego ze swoich naczelników, nie trzeba ich wyprowadzać z błędu.
 — Co? Jak? Aha, dobrze, tem lepiej. W takim razie rozpuszczajmy żagle i wypływajmy na pełne morze.
 — Jakto bez owej portugalki?
 — Ach, prawda, zapomniałem o niej! Naturalnie, że bierzemy ją na pokład.
 — Przedewszystkiem jednak bądź pan tak dobry i wsadź swoją chustkę w usta tego olbrzyma.
 — Po co? przecież jest związany.
 — To nic. Otrzeźwieje niedługo, a nie trzeba, aby mówił, gdyż mogłoby to nam zaszkodzić.
 Kapitan pochylił się nad leżącym, aby mu zakneblować usta, ja zaś zwróciłem się do bandy:
 — Macie tutaj porwaną kobietę.
 — Tak, żonę pewnego por-tu-ki.
 — Przyprowadźcie ją tutaj.