Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/144

—   140   —

sprawie. Właściwie powinienbym dać znać policyi, wiedziałem jednak, że pociągnie to za sobą niezliczone przykrości i stać się może nawet niebezpiecznem dla mnie. Przytem byłoby to do pewnego stopnia zdradą względem Kong-ni, który okazał się tak wdzięcznym. Z zamyślenia wyrwał mnie głos kapitana.
 — Panie Charley, czy nie słyszysz pan plusku wioseł za nami?
 Zacząłem się wsłuchiwać uważnie i rzeczywiście dosłyszałem lekki plusk, jaki wydają wiosła, uderzając o wodę.
 — Jakaś łódź płynie za nami, kapitanie!
 — Pięknie, ale co za łódź? Zdaje mi się, że nie stracimy na tem, jeśli będziemy się mieli na baczności!
 — Naturalnie. Kto wie, czy porucznik nie wypuścił dżiahura, który w takim razie nieomieszkałby nas gonić.
 — Cóż będziemy robili, panie Charley?
 — Musimy wygrać na czasie. Weźmy się przedewszystkiem do wioseł; jesteśmy silniejsi niż chińczycy.
 — Dobrze, pokażemy im przy tej sposobności, jak to porządna łódka mknąć umie.
 Kazałem wioślarzom naciskać silniej, poczem obaj z kapitanem zasiedliśmy do Wioseł.
 Łódka pomknęła jak ptak. Po pewnym czasie kazałem skręcić w jeden z bocznych kanałów i przybić do brzegu.