Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/151

—   147   —

 — Dobrze, ja będę czuwać.
 — Ale czy będziesz pan miał siły potemu? W stanie takiego osłabienia możesz pan bardzo szybko i nieświadomie zasnąć.
 — Nie obawiaj się pan, woda mnie będzie trzeźwić.
 — To dobrze. Obudź mnie pan za godzinę. Dobranoc.
 — Dobranoc kapitanie.
 W dwie minuty później chrapiący monolog holenderki zmienił się w imponujący duet zdolny odstraszyć nawet chińskich piratów.
 Nademną łagodnie błyszczały gwiazdy południa, a w duszy mojej powoli rozpościerał się błogi spokój i jakieś ciche, radosne zachwycenie i zdawało mi się, że czuję na sobie pełne miłosierdzia oko Niebieskiego Ojca, które czuwało nad biednymi samotnikami, porzuconymi na jakiemś pustkowiu, wśród wrogiej, barbarzyńskiej ludności. Powieki ciężyły mi coraz bardziej i nie wiedząc nawet kiedy, zasnąłem...
 Dzień już był biały kiedy obudziłem się wreszcie. Byłbym spał może dłużej, gdyby nie to, że przy jakiemś poruszeniu całą twarz umaczałem w wodzie. Otrzeźwiło mnie to w jednej chwili i podniosłem się z ziemi. Czułem się rzeźkim i silnym, jak nigdy. Na miękim piasku widać było odciśnięcia licznych stóp, ale były to jedyne ślady nocnej walki. Pomimo starannego przeszukania nie znalazłem nigdzie naj-