Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/156

—   152   —

 — Mój przyjaciel, doskonały chłopiec; podróżuje po całym świecie, aby poznać kraje i ludzi. Dotychczas zdawało mi się, że to nie warte funta kłaków, teraz jednak przekonałem się, że nie jest to rzecz do pogardzenia.
 — I chcecie panowie jechać do Kantonu?
 — Tak jest. Przedtem jednak prosilibyśmy pana, abyś nam zechciał dać kilku ludzi z załogi, którzy pomogliby nam schwytać bandę rabusiów, znajdujących się bardzo blisko stąd.
 — Może ludzi smoka?
 — Właśnie, kapitanie. Napadli na nas wczoraj, odurzyli, obezwładnili i zamknęli w świątyni, w której pewnie jeszcze siedzą.
 — Dobrze. Nie mogę wprawdzie zostawić statku bez opieki, ale mogę panom dać dwunastu ludzi.
 — To więcej, niż potrzeba, kapitanie.
 — Czy to daleko stąd?
 — Pół godziny drogi.
 — Moi chłopcy umieją wiosłować.
 — Ślicznie. Ale kapitanie pospieszmy się, żeby nam ptaszki nie uleciały.
 — Natychmiast. Zanim jednak spuszczą łódź, chodźcie panowie do kajuty i posilcie się cokolwiek. Jestem Tom Halwerstone z Clyde, właściciel najszybszego parowca.
 — Dziękujemy i przyjmujemy. Śniadanie dla człowieka jest tem, czem maszyna dla