Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/225

—   221   —

 — Co, główny naczelnik piratów?
 — Tak, we własnej osobie.
 — Jaka szkoda, że mnie tam nie było! Byłbym z nim potańcowal.
 — Nie, nie uczyniłbyś pan tego! Tutaj, w obcym kraju, otoczeni wrogami i zdrajcami, musimy być bardzo ostrożni, aby te mury nie zwaliły się nam na głowę.
 — Wrogami i zdrajcami, powiadasz pan? Czyż mamy z takimi do czynienia?
 — Naturalnie.
 — Któż taki naprzykład?
 — Wszyscy.
 — Jakto wszyscy? Wytłomacz się pan!
 — Ja mam zaślubić córkę Kiang-lu, inaczej...
 — Zaślubić córkę?... Charl... czy pan jesteś przy zdrowych zmysłach?
 — Najzupełniej, i powtarzam panu: mam zaślubić córkę Kiang-lu, gdyż inaczej zapakują nas do takiej dziury, gdzie z głodu pomrzemy.
 — Nie wiesz pan, jak się ta dziura nazywa?
 — Lung-ken-sian, co znaczy „pawilon ludzi smoka”.
 — Piękny pawilon! I dlaczego masz ją pan zaślubić?
 — Tego nie wiem, ale się dowiem. Dotychczas dowiedziałem się tylko tyle, że zmu-