Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/246

—   242   —

 — On spadł.
 Kapitan był tak przerażony, jakby popełnił najstraszliwszą zbrodnię.
 — Tak, kapitanie, spadł, lecz nie powinniśmy się tem tak trapić, gdyż po pierwsze nie uczyniliśmy tego rozmyślnie, a powtóre był to tak szkodliwy i niepoprawny zbrodniarz, że doprawdy, zgładzając go, oddaliśmy ludzkości przysługę.
 — Wszystko to prawda, ale zawsze to nieprzyjemne uczucie... brrr...
 — Nie myślmy o tem kapitanie. Patrz pan, tam na dole stoi sześciu bandytów z dżiahurem na czele. Nie mogą się do nas dostać, bo Kiang-lu wciągnął za sobą drabinę, ale stoją i czekają.
 — A więc jesteśmy oblężeni?
 — Nic nie szkodzi. Najprzód wydostaniemy z przepaści kobietę.
 — W jaki sposób?
 — Spuszczę pana na linie, potem wyciągnę najprzód ją, a potem pana.
 — Dobrze. Chodźmy.
 Wszystko odbyło się, jak należy. Biedna kobieta była tak osłabiona, że kiedy ją wydobyłem, nie mogła się utrzymać na nogach.
 — Kto jesteście? — zapytała, kiedy i kapitan znalazł się na platformie.
 — Chrześcijanie, jak i ty — odrzekłem.
 — Gdzie mój mąż?