Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/109

 Ruszyliśmy dalej, i to tak szybko, jak tylko wielbłądy pędzić zdołały. Po jakimś czasie spostrzegliśmy nowy trop, potem drugi, trzeci i czwarty Wszystkie ślady biegły mniej więcej w kierunku południowo wschodnim ku lasowi. Nie zsiadając, widziałem że każdy trop miał odciski trzech wielbłądów.
 — Czyżby to były same forpoczty? — pytał przewodnik, który znów jechał obok mnie.
 — Oczywiście — odrzekłem. — Widzisz że miałem słuszność. Przypuśćmy, że linja tropu dżelabiego leżała w samym środku linji forpoczt, to wynika z tego suma jedenastu forpoczt po trzech ludzi, co czyni trzydziestu trzech ludzi. A wielu mogło zostać tam w lesie? Można przypuścić, że zastaniemy tam przynajmiej podwójną liczbę, a więc sześćdziesięciu przeciwników.
 — W takim razie musimy przygotować się na srogą walkę.
 — Na żadną; będziemy tacy rozumni, że nie zostawimy im ani chwilki czasu na obronę.
 — Czy masz na myśli otoczych ich i wystrzelać zanim zdołają użyć broni?
 — Prawdopodobnie otoczymy ich, lecz nie będziemy zabijać. Nie chcę przelewać krwi. Wogóle nie wolno nam zaatakować wcześniej, zanim zdołami im udowodnić, że na nas godzili.

107