Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/47

cy malowała się ponura zawziętość, a kiedy objął okiem obozowisko, zasępił się jeszcze bardziej.
 — Cóż ty na to? — zapytałem. — Kto tu ulegnie, my czy wy?
 Przypatrzył się naszym ludziom i rzucił potem szukające spojrzenie na wadi — wgórę i nadół.
 — Kogo szukają oczy twoje? Czy może Ibn Asla? On jeszcze tu być nie może A może oglądasz się za mokkademem albo kuglarzem? Oni ci także pomocy nie przyniosą. Nie mają broni ani wielbłądów, a ludzie, których wyślę za nimi, dościgną ich bardzo prędko.
 — Allah ‘l Allah! Kto poradzi na kismet — mruknął pod nosem.
 — Nikt, — odpowiedziałem a twój kismet, to śmierć.
 — Kiedy mam umrzeć?
 — Za kwadrans.
 — Czy mnie każesz zastrzelić?
 — O nie! To byłaby dla ciebie zbyt zaszczytna śmierć. Stryczek każę ci włożyć na szyję, a wielbłąd będzie cię włóczył.
 — O Muhammedzie, o Abu Bekrze! Jak może wierny ginąć od stryczka?
 — Nie biadaj! Łotr jest łotrem, czy nazywa się muzułmaninem, czy chrześcijaninem, czy poganinem. Otrzymasz słuszną zapłatę.
 — Każdy człowiek jest niewolnikiem swo-

45