Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/248

 — Nieszczęsny, co uczyniłeś? — zaryczał.
 — Ja, panie? Nic, całkiem nic!
 — To właśnie twoja zbrodnia, że nic, całkiem nic nie uczyniłeś! Nie uważałeś!
 — Gdzie miałem uważać, effendi?
 — Tu oczywiście, w więzieniu!
 — Przecież wejść tu nie mogłem.
 Mutesselim spojrzał na niego; nie wpadł jeszcze na tę myśl.
 — Przecież klucza nie miałem! — dodał aga.
 — Klucza!... Tak, ago, to prawda i to szczęście twoje, inaczej byłoby cię spotkało coś złego. Pójdź i zajrzyj do nory.
 — Niema! — rzekł aga.
 — Niema! — mruknął gniewnie mutesselim.
 — Kto mu otworzył?
 — Tak, kto? Powiedz, ago!
 — Ja nie, panie!
 — Ja także nie! Byli tu tylko dozorcy.
 Aga obrócił się ku nim.
 — Chodźcie no tu, psy!
 Przystąpili, wahając się, bliżej.
 — To wy otworzyliście tutaj?
 Sierżant poważył się odpowiedzieć:
 — Ago, żaden z nas nie dotknął rygla. Mamy otwierać drzwi dopiero po południu, kiedy podają jedzenie, a tak nie otwieraliśmy żadnych.
 — Więc ja byłem pierwszym, który te drzwi otworzył? — spytał komendant.
 — Tak, effendi!
 — A kiedy otworzyłem, nora była pusta. Umknął, ale jak mógł się wydostać? Wczoraj wieczorem był tu jeszcze, a teraz go niema. W tym czasie tylko wyście tu byli. Jeden z was go wypuścił.
 — Przysięgam ci na Allaha, że nie otwieraliśmy tych drzwi! — drżąc, zapewniał sierżant.
 — Mutesselimie! — zabrałem teraz głos — ci ludzie nie mieli klucza od bramy. Jeśli który z nich więźnia wypuścił, to musiałby on znajdować się jeszcze w budynku.
 — Masz słuszność; mam przecież obydwa klucze zauważył. — Przeszukamy wszystko.

230