Strona:Karol May - Sąd Boży.djvu/168

obozują te łotry!
 — To nam chwilowo zbyteczne.
 — Jakto?!
 — Chodzi tylko o to, aby uniknąć ewentualnego napadu.
 — Ale właśnie dlatego, trzeba wiedzieć, gdzie się ukryli!
 — Tak, musimy poznać miejsce ich ukrycia, lecz nie miejsce obozu.
 — Czy to nie na jedno wychodzi?
 — Nie!
 — Nie rozumiem ciebie!
 — Nie napadną ani na nas, ani na Persów wpobliżu miejsca, gdzie ukryli zrabowane dziewczęta. Nie dopuszczą nas tak blisko do swego obozu!
 — Sądzisz, że wyruszą naprzeciw?
 — Tak!
 — Możemy więc lada chwila natknąć się na tych łajdaków?
 — Tak jest! Tutaj rozgałęziły się krzaki nadmiernie, rosną od brzegu rzeki aż hen w step i zasłaniają nam widok; ale czy widzisz tam daleko wyłaniający się zielony zakręt? Osiągnąwszy go, ogarniemy wzrokiem horyzont ze wszystkich stron. Będziemy obserwować okolicę przez lunetę, — nas więc nie zaskoczą!
 — Słusznie! — Mam jeszcze jedno pytanie, sihdi! Czy pozwalasz, abym je zadał?
 — Naturalnie, słucham cię!
 — O Persów nie powinniśmy się troszczyć; przyjęli nasze rady obelgami, lecz myśl o pojmanych dziewczętach nie daje mi spokoju.

168