Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/106

 — W takim razie ja nie spełnię twojego.
 — Chcesz nas tu może zatrzymać?
 — To byłoby zbyteczne. Ciebie już przecież zatrzymałem.
 — Ale bez skutku. Odejdę, kiedy mi się spodoba.
 — W każdym razie daleko nie zajdziesz.
 — Szaleńcze! Ty jesteś sam, nas jest czterech, a tak mówisz, jakbyś miał stu przeciwko nam.
 — Bo też w istocie znaczę wobec was tyle, co stu wobec czterech.
 — Jesteś warjat! — huknął na mnie.— Gdybyś wiedział, kto jesteśmy, czołgałbyś się w prochu przed nami!
 — Nazwałeś się podróżnym, a ja także nim jestem. Bądź jednak, czem ci się tylko podoba, ale teraz, jako podróżni, jesteśmy sobie równi. Czy jestem warjat, czy mam zdrowe zmysły, o tem przekonasz się wkrótce.
 — Zbytnio swej broni ufasz. Jest to wprawdzie strzelba europejska, ale w twoim ręku nie ma ona wartości.

102