Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/108

 — Spróbuj! Po pierwszem słowie, dosłyszalnem stąd o dwadzieścia kroków, dostaniesz kulą w serce.
 — To zdrada, haniebna zdrada! — rzekł wściekły, lecz ostrożnie przytłumionym głosem.
 — Jakto?
 — Przyszedłem do ciebie, ponieważ dałeś mi znak; usiadłem, gdyż musiałem pójść za twoim przykładem. Taki jest zwyczaj pustyni. Według niego jesteśmy obydwaj wolni i możemy się rozejść, i żadnemu z nas nie wolno drugiego zatrzymywać. Czy chcesz znieważyć świętość tego zwyczaju?
 — Tak zdrożnych zamiarów nie miałem. Chciałem z tobą pomówić uprzejmie i wszelka myśl o podstępie była ode mnie daleko; kiedy jednak zacząłeś mnie lżyć i chciałeś swoich ludzi przywołać, sam złamałeś obyczaj pustyni i dałeś mi tem samem zupełną swobodę postępowania.
 — Więc puść mnie!
 — Pierwej z tobą pomówię.
 — Nie chcę nic słyszeć!
 — No, to idź!

104