Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/68

 — Więc jesteś poprostu gałganem.
 — Słusznie, bardzo słusznie, ale życie moje jest mi milsze, niż życie stu innych ludzi. Jestem bohaterem, walecznym i odważnym wojownikiem, nie boję się nawet djabła i strachów, jak ci to wspaniale dowiodłem, ale piec się na słońcu, tego już za wiele, tegoby nie wytrzymał żaden bohater świata. Zatrzymuję się i zsiadam!
 — Zsiadaj, nie mam nic przeciwko temu, — odpowiedziałem rozgniewany.
 — Dziękuję ci, effendi! Wiedziałem, że postąpisz rozsądnie. Odpoczniemy zatem tutaj!
 — Odpoczniemy? Chyba ty sam. My jedziemy dalej.
 — Jeszcze dalej? — spytał z obawą. — Więc mam sam tutaj pozostać?
 — Oczywiście, bo przecież czasu nie mamy wiele i ja nie zsiądę, dopóki do dzisiejszego celu podróży nie dotrę. Kto z was nie chce jechać, niech tu zostanie i niech go sępy pożrą. Jeśli kobiety Fessarów, twoje krewne, nic cię

64