Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/89

 Wskazał miejsce, skąd właśnie nadszedł.
 — Aha, więc uciekłeś?
 — Nie. Zająłem tylko stanowisko nadające się lepiej do obrony. Niestety, tamci dwaj nie byli o tyle rozumni, ażeby pójść za moim przykładem.
 — Już rozumiem. Twoje wymówki i upiększenia nie zaciemnią mi sprawy. Czyż nie widzieliście tych pięciu nadchodzących?
 — Nie.
 — Więc nie staliście na straży?
 — Owszem, nawet ja tam byłem wtedy na czatach.
 — I nie widziałeś tych ludzi?
 — Effendi, nie mogłem ich widzieć, była to bowiem pora modlitwy porannej — klęczałem więc na górze z twarzą zwróconą na wschód ku Mece. Ponieważ zaś tych pięciu nadeszło od zachodu, więc chyba trudno było ich widzieć.
 — Nie kłam! Ślady wskazują, że napad nastąpił po modlitwie porannej. Gdybyś był klęczał tam na górze, wi-

85