Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/95

 Porwała włóczkę z krzeseł i rzucając ją na ręce małej, krzyknęła groźnie:
 — Trzymaj, a nie poplącz!
 Ostrzeżenie przyszło za późno, splątała bowiem sama włóczkę przed chwilą.
 — Cóż tam znowu?
 — Moja Naciu, bardzo cię proszę, przełóż pod spodem dwa razy.
 — Uczyć mnie będzie, taki dzieciuch! Otóż nie — nie przełożę!
 Nitka oparła się już zupełnie stanowczo.
 — Dalej!
 — Naciu kochana! tak nie sposób, trzeba rozplątać.
 — Rozplątać! krzyknęła dziewczyna, rzucając się do Józi, a więc jest poplątane? Kiedy tak, kto poplątał, niech sobie łamie teraz głowę!
 — Potrzymaj, a ja będę zwijała.
 — Jeszcze się kłóci, niegodziwe stworzenie! Masz! masz!
 To mówiąc uderzyła Józię kilkakrotnie po palcach, aż się zaczerwieniły.
 — Trzymaj ręce szeroko!
 Pomimo wysiłku, ramiona dziecka opadały ze zmęczenia.
 — Nie mogę — rzekła — nie mogę....
 — Precz! zawołała Natalka, silnem uderzeniem w piersi odpychając Józię. Biedactwo zatoczyło się i upadło.