Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/136

 — A gdyby zabrał, pochwyciła chora, usłyszawszy narzekanie sługi, modliłabym się za was wszystkich z tamtego świata.
 — Panieneczko, nie można tak mówić!
 — Ja też nie mówiłam dotąd, szepnęła Kocia i dwie łzy potoczyły się po bladej twarzy — myślałam jednak nieraz.
 Józefowa łkała głośno, chora patrząc na nią rozpłakała się także; — podleciałem do stolika, będącego przy łóżku i, usiadłszy na nim, zacząłem śpiewać.
 Śmiech mi zawtórował.
 — A figlarzu! wołała Kocia — co robisz? pękniesz chyba kiedy! Takie maleństwo, a co to za głos.
 — Pocieszyłeś biedaczkę, rzekła Lilli, ćwierkając wesoło, odpędziłeś precz smutne myśli. Gdybym ja umiała...
 — Probuj.
 Zaczęło się skakanie po kołdrze, poduszkach i stoliku, dziobanie cieniutkich koronek u rękawa Koci, wreszcie dziewczynka wybuchnęła znowu śmiechem.
 — A co Lilli? nie powiedziałem! i ty się przydasz temu biedactwu.
 Lilli była uszczęśliwiona.