Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/165

 — Bynajmniej, daję ci słowo. Zbierze się bezwątpienia parę mil drogi dziennie, a ponieważ latem śpią bardzo mało, można podziwiać ich wytrwałość.
 Józio przyglądał się z zajęciem żwawym ruchom Jednonóżki; — pomimo kalectwa, była ona zgrabna. Ja też skakałem, gdyż nabiegać się lubię; on patrzył i patrzył, jak gdyby zobaczył coś nowego.
 Podano samowar, wszyscy siedli do herbaty. Rodzice Józia i Antosia mówili dużo o swojej wiosce, przyjemnościach lata i rozrywkach, jakie dla kochanych krewnych obmyślili.
 — Józio powiada, że w tym roku jest moc poziomek, zaczęła Kocia, gdy Antoś, któremu usta się nie zamykały, przerwał na chwilę.
 — Tak, potwierdziła mama chłopczyków, ale jeszcze niedojrzałe.
 — Ojciec przyrzekł dawać nam konie, ile razy zechcemy wybrać się do lasu.
 — Dam, zawsze dam.
 — Można przecież i piechotą, dodał Tadzio.
 — Ja wolę jechać, odparła Kocia, żebym miała siłę chodzić po lesie.