Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/202

wezmę się ostro i koniec z próżniakami zrobię.
 — Bójcie się Boga! zawołała sikora piskliwym głosem — czego on chciał od ptaków? Bo chociaż niby wróble prześladował, i innych pewno nie oszczędzał.
 — Przecież pożywić się musi każde stworzenie, świergotała makolągwa.
 — Alboż my dużo potrzebujemy?... jedno z drugiem nic prawie, jak dzieci kocham!
 — Dajcie mi dokończyć, krzyknął wróbel — coraz kto przerywa.
 — Tak — niech opowie.
 — Kończ, wróblusiu, już słuchamy.
 — Cicho, nie przeszkadzać! nakazywała pliszka.
 — Zabrał się skąpy gospodarz do ptaków — oj, zabrał; ile ich tam wyginęło, sam nie wiem — biedaki padały jak muchy. Chwytał w sidła, strzelał, najprzeróżniejsze zasadzki urządzał, wszelkiemi sposobami tępił, szczególniej wróble, bo do nich osobliwszą miał nienawiść.
 Spostrzegłszy, co się dzieje, wróble zrobiły naradę: jeden mówił to, drugi owo — nic nie wymyśliły. Dopiero jakaś niemłoda wróblica wsunęła się w sam