Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/21

 Rozmowy naszej słuchała Lilli, mała czyżyczka, najmłodsze dziecię przyjaciółki i krewniaczki moich rodziców. Lilli jest ładna, wesoła przytem i dobra — bardzo ją lubię.
 — Napiłabym się wody, cwierknęła, zbliżając dziobek do miseczki stojącej w klatce. Napiłabym się chętnie, ale woda brudna, pełno śmieci. Dlaczego zamiast rzucać łupinki na ziemię, wszyscy przez nieuwagę do wody je sypią?
 — Grymaśnica! śpiewał Tluś.
 — Wcale nie grymaszę, odparła Lilli. Tylko brzydzę się brudem i, gdyby odemnie zależało, musielibyście dbać o porządek w korytku z ziarnem i naczyniu z wodą.
 — Pewno zabierzemy się do miotły, jak gospodyni.
 Lilli patrzyła żałośnie w stronę dzbanka, znajdującego się na półce.
 — Tam to dopiero woda! mówiły jej figlarne, a obecnie zasmucone oczy. Przezroczysta, zimna, pewno i dobra.
 — W dzbanku wody nie brak — polećmy prędko.
 — Boję się...
 — Nie bądź taka dzika — nic nam