Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/41

aby za chwilę, wystraszeni jeszcze bardziej, na to samo miejsce wrócić i znów uciekać i kołować w dalszym ciągu.
 Marcysia, zalana łzami przypadła do Franka; chwyciwszy go za ręce, szarpnęła całą siłą, nie mogła mu jednak wyrwać miotły. Chłopak śmiał się głośno.
 — Toż pracuję, panienko złota, wołał ucieszony, robię porządek!.. Trzeba wypędzić tych darmozjadów, a jeśli nie wszystkich, to choć połowę — Owszem, owszem, najchętniej powypędzam. No, karaluchy, w drogę!
 Dziewczynka wybiegła z mieszkania płacząc; — zostaliśmy sami.
 — Wymorduje nas wszystkich! wymorduje! zawodził szczygieł.
 — Ale zginiemy razem! piszczała makolągwa — przynajmniej razem!..
 — Jest z czego się cieszyć! świergotał Tluś. Gdybym mógł zemknąć, byłbym najszczęśliwszy.
 — Lecz gdzie? którędy? wołaliśmy rozpaczliwie. Niech kto ze starszych drogę wskaże, pójdziemy za nim.
 Drogi bezpiecznej nie było, gdyż Franek miotłą machał i groził nam ciągle.
 — Zginiemy! zginiemy!