Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/100

 — Mówisz, że kilka razy już był?
 — Trzy. Zawsze się o coś zamówi, dziadkowi pochlebia, chwali, że dom piękny, że porządek...
 — Nie bez kozery to jest... Zapewne wpadłaś mu w oko.
 — Jeszcze czego!
 — Dawno go już nie widziałam, ale słyszę, że ładny, edukowany, do szkół go podobno posyłali.
 — Dla mnie on ani ładny, ani miły; patrzeć na niego nie mogę. A jeszcze zaczepia, w oczy zagląda i plecie niewiadomo co? Wczoraj za rękę mnie chciał wziąść. Odepchnęłam go tak, aż się zatoczył i powiedziałam, że skoro jest dziedzicem na całym folwarku, to niech do dworów jeździ, a nam, prostym szlachciankom, niech da pokój.
 Staruszka westchnęła.
 — Moje dziecko — rzekła po chwili — jeżeli on co zamyśla...
 — Ja nie chcę, żeby zamyślał, ja go nie chcę znać!
 — Dziadek za nim będzie, babka także, bogactwo przeważy.
 — Jakto przeważy?