Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/153

 — Tylko nie wysoko, nie wysoko! — ostrzegał Ździebełko, mówiąc niby do całego towarzystwa, a mając na myśli Adasia — ja lubię grać dla przyjemności, ale brzydzę się wszelkim hazardem. Zaczniemy od dziesiąteczki — zakonkludował, kładąc na stole grubą, miedzianą monetę.
 — Zdrowie fortuny! — krzyknął właściciel kart.
 — Nie pleć głupstw! — odezwał się jego sąsiad — Fortuna nigdy nie choruje i jest zdrowa bez twoich życzeń, oto lepiej wypijmy zdrowie dam, a ponieważ tu nie ma żadnej, przeto zdrowie tej, o której nic wam nie umiem powiedzieć.
 — A coż to za jedna?
 — Spytajcie dziedzica, on będzie wiedział najlepiej.
 — Dziedzicu, no, dziedzicu, słyszy dziedzic?
 — Czego chcecie?
 — Godzi się powiedzieć przyjaciołom, co to za jedna?
 — Ale jaka? Która?
 — Wiemy tylko tyle, że jest śliczna i że