Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/162

 Brunet zgarnął pieniądze i schował je do pugilaresu.
 — Grasz na kredyt? — zapytał Adam.
 — Nie.
 — No, to idź do...
 — Pójdę do domu — odrzekł brunet i wyniósł się ze zdobyczą czemprędzej.
 Adamowi tchu zabrakło. Uderzył pięścią w okno, drobne szybki wypadły z brzękiem.
 — Co pan wyrabia? co pan wyrabia? — zawołał Jojna, wbiegając do stancyi.
 — Chłodzę się, bo mi gorąco, a ty mi w drogę nie właź, bo będzie ci ciepło.
 Jojna przestraszony uciekł i zamknął się na klucz w wielkiej sali. Ździebełko próbował uspokoić swego młodego przyjaciela.
 — Kochany Adasiu — przemawiał łagodnie — odemnie możesz przyjąć parę słów prawdy. Narobiłeś dziś masę głupstw.
 — To co? Wolno mi...
 — Wolno, wolno, nie przeczę; wszystko ci wolno, ale nie wszystko wypada. Są takie rzeczy, co apropo i takie, co nie apropo. Naprzód niepotrzebna była ta kłótnia.
 — On mnie zawsze wyzywa, on mi zawsze dogaduje, chce okazywać swoją wyż-