Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/175

 Przed domem dały się słyszeć dźwięki muzyki.
 — A to co? — spytał Wincenty.
 — To, dziadziu, chłopcy sprowadzili żydów muzykantów.
 — A tyś rada?
 — Mój Boże! Dlaczegóż nie mam rada być? Czy dziadzio nie tańczyli za swoich młodych lat?
 — Ja ci powiem, Hanusiu — rzekł Dominik — dziadzio ongi okrutnie na weselach i zabawach dokazywał, aż drzazgi z podłogi leciały. Chociaż ja młodszy, ale pamiętam.
 — Wszystko ma swój czas, kochany Dominiku.
 — A widzi dziadzio — rzekła tryumfująco Hanusia i wybiegła ze stancyi.
 — Śliczności dziewuszka! — rzekł Paliwoda — i gdybym nie miał swojej baby i kopy lat na karku, tobym się wam, panie Wincenty do samej ziemi pokłonił.
 — Ho, ho! — odezwał się z przekąsem Wątorek — także się przyśniło.
 — Dla komplementu się mówi i dla przykładu.
 — No, chodźcie, sąsiedzi kochani, boć