Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/185

nie śmie żądłem ukłuć, ale brzęczy i brzęczy bez ustanku.
 Wincenty pociągnął za sobą gadułę, usadził na ławie i zamknął mu usta szklanką gorącego krupniku.
 Gwar rozmów nie ustawał, muzyka brzmiała, coraz to ktoś z podochoconych z piosnką się wyrywał, a młodzież tańczyła do upadłego.
 Nagle na dziedzińcu zaczęły psy ujadać i turkot kół dał się słyszeć.
 Wincenty ruszył się z miejsca.
 — Ciekawość — rzekł — kogo to Pan Bóg do nas prowadzi?
 — Albo gość, albo podróżny — rzekł stojący obok Wątorek.
 — Chyba, że nie gość. Godzina już zapóźna na gościa.
 — A któraż?
 — Dziesiątą tylko co zegar wybił.
 Kilku kolonistów wyszło przed dom, inni zbliżyli się do okien, zobaczyć, kto przyjechał.
 Tańce przerwano, muzyka ucichła.
 Nadjechał ktoś parą koni, bryczką na re-