Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/188

 — Ojciec wyjechał kilka dni temu, a ja mam zajęcie przy gospodarstwie, które, jak panu wiadomo, jest duże. Od wiosny ekonoma przyjmiemy...
 — A sami przeniesiemy się do Jojny — wtrącił Dominik.
 Wincenty Paliwodę za rękaw pociągnął i szepnął:
 — Dajcie pokój, sąsiedzie.
 Poczem, zwróciwszy się do Adama, dodał:
 — Myślałem, że matka będzie na naszą ubogą chatę łaskawsza.
 — Niedomaga.
 — A cóż jej?
 — Nie wiem, ale jakoś na bezsilność się skarży, stęka...
 Dominik szepnął Wątorkowi do ucha, tak jednak, żeby siedzący bliżej słyszeli:
 — Stęka, nieboga; nie dziwo, jabym ryczał, żeby mnie Pan Bóg takim synalem skarał.
 Znowuż śmiech przytłumiony rozległ się w zgromadzeniu.
 — No, panie Adamie — rzekł Wincenty — rozgość-że się, proszę. O tu, przy stole... co Bóg dał.