Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/194

 — Zabawę nam zepsuł.
 — To się naprawi. On, widząc, że mu nie radzi i że niepotrzebnie tu wszedł, wyniesie się niezadługo, a my zaczniemy znów tańce i weselić się będziemy do białego dnia. Posłuchajcie mnie, chłopcy, ja wam dobrze radzę...
 Adam usiłował miną nadrabiać, wszczynał rozmowę ze starszymi, z młodszymi, uśmiechał się do dziewcząt, wreszcie wybiegł przed dom, do swej bryczki i wydobywszy ztamtąd kosz wina, przywieziony naumyślnie, wniósł go do stancyi.
 — Panowie! — zawołał — teraz będzie zabawa! Niechno kto da grajcarek.
 Wincenty, poważny, z namarszczonem czołem, z brwiami ściągniętemi groźnie, wyszedł na środek izby. Znać było po nim, że jest wzburzony ogromnie, ale panował nad sobą.
 — Co to? — zapytał, wskazując na kosz.
 — Wino — odrzekł Adam — odemnie poczęstunek dla gości.
 — Dla jakich gości?
 — No... dla całej kompanii — bąkał zmieszany młody człowiek — dla tych, którzy tu są...