Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/22

 — Niech będzie pochwalony!... — rzekł Mikołaj.
 — Na wieki! — odpowiedziało kilkadziesiąt głosów. — A, to pan Szulc!
 — Pan Szulc! Witamy, witamy!
 — Jo, ja Szulc — odrzekł Niemiec, z wozu schodząc. — Gdzie pan Wincenty?
 — Zaraz nadejdzie. O, idzie już!
 Zbliżył się do Niemca człowiek wysoki, poważny, z białemi wąsami i takąż głową.
 — Pan Wincenty?
 — Jestem, jestem. Dobrze żeście przyjechali, panie Szulc, zaraz możemy zacząć mowę... o robocie.
 — O pan Wincenty, ne, ne! Ja aber nie kot, żebym po nocy widzial. Jutro jak świt robota, a teraz...
 — Cóż teraz?
 — Ja mial swój sznaps i swoja wurst; pan kazal gotować kartofel, ja zaraz jeść i spać.
 — Schowajcie sobie, panie majstrze, wasz sznaps i co tam powiadacie; skoro jesteście u nas, nasze będziecie pili i jedli; taki tu obyczaj się praktykuje.
 — No, gut...