Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/274

śliłem ja sobie, żebyś miała męża statecznego, uczciwego i bogatego.
 Dziewczyna drgnęła.
 — Dziadziu, ja bogatego nie chcę, z twojej łaski mam dosyć.
 — Czekaj, jużem takiego upatrzył.
 — O mój Boże! Dlaczego, dlaczego, dziadziu, chcecie mnie z domu wyrzucić, co ja wam tu przeszkadzam, czem zawiniłam? Dziaduniu, sługą wolę być u was, niż u bogatego męża żoną! Ja na niego patrzeć nie mogę.
 — Dziwna rzecz — rzekł Wincenty — a mnie się zdawało, że ciebie ciągnie serce do niego.
 — A o kim dziadzio mówi?
 — O Janku, synu Józefowej...
 Hanusia zarumieniła się jak wiśnia, tchu jej w piersiach zabrakło, zdołała tylko szepnąć:
 — Alboż on bogaty?
 — Bogaty, bo robotnik wielki, a chętny i nie bojący się ciężaru. Przed takimi świat otworem, a bogactwo samo do takiego idzie. Smutno mi, Hanusiu, że nie miły ci ten chłopiec. Umarłbym spokojnie, widząc cię jego