Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/48

 — Nie do tego się mówi, żeby co lepszego miał być, ale ty wiesz sam, że kiedyś był w jego latach, musiałeś głową kręcić i pracować.
 — To i on niech pracuje.
 — On bogaty.
 — Nie on, tylko ja. Ja i ty — dodał po chwili.
 — Do trumny majątku nie weźmiemy, a milej ci będzie widzieć, że twoje dziecko jest w lepszym stanie. Już ja dużo, dużo, nad tem myślałam.
 — Ciekawość, co też wymyśliłaś?
 — Tobie się zdaje, że kobieca głowa, to nic. Możesz ty mieć swój rozum do koni, a ja mam swój do dziecka.
 — Ciekawość, ciekawość...
 — Tylko tak sobie nie dworuj; ja wiem, co mówię. Nasz syn nie może tak pozostać, jak teraz. Dwadzieścia cztery lat chłopcu na Boże narodzenie minęło, żenić mu się czas.
 — Oho!
 — Nie chciałbyś to wnuków doczekać — co?
 — Tak mi z wnukami, jak i bez — odrzekł Gerwazy.