Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/113

Ta strona została uwierzytelniona.

— No, proszę, mów pan tylko o sobie...
— Przepraszam, mówię o nas obu w tej chwili. Ja się podobieństwa nie zapieram i uznaję je — co do pana zaś...
— Nie masz pan prawa...
— Nie goniłeś pan złotej rybki przed chwilą?
Młody człowiek zarumienił się i nie wiedział co odpowiedzieć.
— Widzi pan — mówił dalej stary — do serca tego brać niema co... my świata nie zmienimy i podobno nie zmienimy nas samych. W głębokie, a ciężkie rozmyślania wdawać się nie należy, gdyż prowadzą one do wniosków niekoniecznie przyjemnych. I po co zresztą? Pan jesteś młody, masz zdrowie, urodę, majątek, baw się więc i staraj, żeby ci było wesoło; ja jestem stary, lubię wygody, staram się przedewszystkiem o pieniądze, które dają mi wygody, a zkąd wezmę owe pieniądze, ztamtąd czy z owąd — co komu w to wchodzić — abym wziął...
— Stary cynik z pana.
— Myli się pan, jestem cynik, ale nie stary; wpierw byłem idealistą przez pewien czas, alem zbankrutował, potem byłem indyferentnym, potem takim, owakim, aż wreszcie tem, czem mnie pan widzisz. Ale dość tego; na co mamy tracić czas drogi, stojąc na takiem zimnie. Przystąpmy lepiej do rzeczy. Co pan każesz, abym dalej czynił?
— A co się panu podoba! — odrzekł młody człowiek niechętnie.
— Oho, spuszczamy z tonu... Cóż za powód?