Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/115

 — Bierz pan parasol i podaj mi rękę, panie Zygmuncie.
 — Ah, panna Wanda, dzień dobry... co panią wypędziło na ulicę podczas takiej niepogody?
 — Sprawunki; odesłałam już do domu z dziesięć paczek, wydałam masę pieniędzy, a teraz powracam... Spodziewam się, że nie dasz mi pan dźwigać parasola i odprowadzisz do domu.
 — Cóż za pytanie! Rad jestem, że mnie to szczęście spotyka.
 — Pańskie szczęście jest od jakiegoś czasu niemożliwe.
 — Co pani mówi?
 — Wzdycha, jęczy, płacze, zmizerniała.
 — Panna Marya?
 — Przecie nie ja, ja nigdy nie wzdycham i nie płaczę, chociaż powodów do tego mam więcej, aniżeli wam się zdaje.
 — Cóż to pani dolega?
 Spojrzała mu wprost w oczy i uśmiechnęła się, pokazując drobne białe ząbki.
 — Jakiś pan ciekawy?! alem ja do zwierzeń nie skłonna i nie powiem nic. Dla czego się pan o Manię nie pytasz?
 — Życzyła pani sobie być odprowadzoną do samego domu...
 — Więc?
 — Odprowadzę i może mi będzie wolno odpocząć trochę u państwa.
 — I Manię zobaczyć.
 — Jeżeli jest widzialna...
 — Wyborna myśl! Spieszmy więc, bo każda