Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/131

tego na pewno, ale tak myślę... pociąg przychodzi o wpół do czwartej, teraz już czwarta dochodzi, jeżeli wrócił do Warszawy, to za dziesięć minut może tu być.
 Herman za kapelusz wziął.
 — Bądź pan zdrów — rzekł.
 — Poczekaj pan, chwileczkę tylko — prosił Kwiatkowski — ja osobiście mam do pana interes. Trzy słowa.
 — Nie, panie, kiedyindziej, właśnie przypomniałem sobie, że na mnie czekają... spieszę, do widzenia.
 Wybiegł tak szybko, jakby był conajmniej o trzydzieści lat młodszym.
 Kwiatkowski rozśmiał się szczerze; może poraz pierwszy od czasu przybycia do Warszawy miał chwilę prawdziwej wesołości.
 — Dobrze mu tak — szepnął — niech chociaż trochę strachu użyje.
 Herman tymczasem biegł szybko przez ulice, przez które węglarzowi droga z dworca kolejowego wypadać nie mogła. Nie miał wcale chęci spotkać się z awanturnikiem, który lubi przemawiać w sposób zanadto dobitny.
 Kwiatkowski mówił, jak gdyby przeczuł, że węglarz zaraz powróci, gdyż może w kwadrans po odejściu Hermana przyjechał dorożką.
 Wpadł do składu, jak bomba i nie witając się z Kwiatkowskim, zawołał:
 — Jest co drobnych?
 Kwiatkowski otworzył szufladę, węglarz wziął