Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/138

steczku istotnie przykro. Sprzedawszy, weźmie pieniądze i sprowadzi się do Warszawy, założymy duży skład, co się nazywa duży, do współki. Co pan o tem myśli?
 — Dobrzeby to było.
 — Ma się rozumieć, pan będziesz magazynierem, kasyerem, całym gospodarzem, a ja na mieście znów, jak wypadnie na kolej pójść — pójdę, o gospody się postarać, to postaram, wszystko zrobię, jak należy, porządnie.
 — Wszelako trzeba na to czekać.
 — Czekać albo nie czekać... ciotce pilno, ona wszystkie sprężyny poruszy, żeby przyspieszyć sprzedaż. No, co pan dziś wieczorem robisz?
 — Jak zwykle do domu pójdę.
 — Hm... szczęśliwy z pana człowiek.
 — Dla czego?
 — Masz pan dom; ja bo sam jestem, samotnik.
 — A dla czegoż pan do nas nie zajrzy. Wystawnie gości przyjmować nie mamy czem, ale zapraszamy szczerze; chleb z solą a z dobrą wolą, czem chata bogata, tem rada. Teraz tembardziej, skoro się wykryło, że skuzynowani jesteśmy, trzeba żebyś pan rodzinę moją poznał.
 — Dobrze, z przyjemnością przyjdę kiedy.
 — Pocóż odkładać, przyjdź pan dziś.
 Węglarz chwilkę pomyślał i rzekł:
 — No to dobrze, korzystam z zaproszenia i przyjdę około ósmej.
 Zapłacił Kwiatkowskiemu za tydzień zastępstwa i prosił, żeby nazajutrz też przyszedł.
 — Bo widzisz pan — mówił — ja lataniny tyle