Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/14

 To rzekłszy, podsunął wypłowiałe krzesełko.
 — Nie mam czasu, radbym sprawunek jak najprędzej załatwić, pilno mi.
 — Oj, oj, właśnie u mnie nie ma bałamuctwa. Inni klektają i gadają długo, jak baby, ja w trzy słowa robię zgodę. Pan chce garnitur mebli? pan żąda coś fajn.
 — Skromny i niedrogi.
 — Będzie skromny jak panienka, a tańszy, niż barszcz. Patrzno pan dobrodziej, ta kanapka, oj, co to za kanapka! Czysty orzech, a sprężyny! a pokrycie, czy pan wie, jakie to pokrycie jest?
 — Coś bardzo wypłowiałego.
 — Pan dobrodziej żartuje, to wcale nie jest wypłowiałe, ale z przeproszeniem czysty adamaszek, jedwabna nitka, żeby tak moje wrogi jedwabne życie mieli. Do tego stół. Patrz pan co za stół!
 — Trzeszczy — rzekł człowiek w paltocie, przyciskając blat stołu.
 — No to co? Niech on sobie trzeszczy, aby był w sobie zdrów i aby stał na nogach. To właśnie dobrze, to znak, że w nim suchy materyał. Mokre drzewo trzeszczeć nie potrafi, a suche to się samo chwali i woła gwałtu, że suche jest.
 — Już wy mnie nie uczcie, ja się na drzewie znam.
 — Pan znawca? No to mogę pokazać antyków, mam takie, co u mnie po trzydzieści lat leżą, też trzeszczą, bo są suche, jak pieprz. Weźmie pan antyk.
 — Nie.
 — Ja panu każę. Jesionowe są, włosienicą