Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/156

po dni kilka, po kilka tygodni, lecz żadna nie przypadła do gustu.
 — A zkądże pan wiesz, że ona...
 — Wiem napewno, bo znam wymagania. Wiem, czego tam żądają, a córka pańska warunki te posiada.
 — Ależ panie.
 — Słuchaj pan dobrej rady.
 — Nie wiem doprawdy.
 — Pensya panny Maryi, już dla całego domu waszego utrzymanie stanowić może.
 — Ileż oni dają?
 Herman wymienił sumę.
 — Istotnie — rzekł Kwiatkowski — wynagrodzenie znaczne.
 — A widzisz pan!
 — Dla tego też boję się i mam pewne wątpliwości.
 — Ha! paradny pan jesteś doprawdy, lękasz się tego, że dobrze płacą...
 — Bo...
 — Nie panie, nie przypuszczaj pan nic złego, kobieta bogata, płacić może. Ona ma gruby majątek i nie jest w stanie przeżyć swoich dochodów, bardzo więc pięknie z jej strony, że da biednej panience zarobek.
 — Prawda to panie, ale bądź co bądź, mam pewne wątpliwości.
 — Jakie?
 — Czy mógłbym poznać tę panią?
 — Owszem, nic słuszniejszego. Pójdziemy do niej razem, zobaczysz pan jaka ta godna, ja-